In Gal.5:6-12 vraagt Paulus de gemeenten in Galatië hoe het toch komt dat zij het juiste spoor verlaten hebben. Hun mix van wet en genade komt niet van God en is daarom een ernstige afwijking. En het gaat niet om leer alleen maar ook om wat dit doet in hen, maar ook ons, geloofsleven. Paulus is echter niet moedeloos. Hij gelooft dat gelovigen die hun geloof serieus nemen terug zullen keren. Hij confronteert hen met de vervolging die hij doormaakt voor het evangelie. Laten ook wij vasthouden aan de christelijke vrijheid door in en door de Geest elkaar in liefde te dienen.

In deze prediking wil ik Paulus volgen in het hart van het leven dat voortkomt uit het evangelie. Als de wet dan niet ons morele kompas is, wat dan wel? Het antwoord is: leven door de Geest waarbij liefde het leidend beginsel is. In het volgend gedeelte zal ik hier op doorgaan.

Galaten 5 vanaf vs 13

Paulus schrijft deze brief aan de gemeente in Filippi; een gemeente die hem zeer na aan het hart lag. Het was een gemeente die een hart had voor Paulus' bediening in de verbreiding van het evangelie én voor hem persoonlijk. Dit lieten zij duidelijk blijken in hun gift aan hem, ondanks hun eigen armoede, maar ook in hun eigen lijden. Paulus dankt de Heer voor hen ieder van hen en bidt dat zij toe mogen nemen in wijze toepassing van de liefde voor elkaar. Dit gebed geeft eigenlijk de inhoud van de hele brief. Er waren strubbelingen in de gemeente die hun onderlinge eenheid en daarmee hun getuigenis naar buiten in de weg stonden. En daar hadden zij Gods werk in hen voor nodig.

Fil.1:27-2:15. In de brief aan Filippiërs waarschuwt de apostel hen tegen twee gevaren. De eerste is extern, lijden vanwege verdrukking en vervolging en de tweede is intern en dat is verdeeldheid. De remedie voor beiden is standvastigheid in eensgezindheid en die is alleen mogelijk wanneer gelovigen dezelfde gezindheid als onze Heer hebben en in nederigheid de belangen van een ander hoger achten dan die van zichzelf.